Het bos in. Terwijl Twingles, mijn auto in de garage is voor de APK, pak ik mijn MTB om het bos in te gaan. Nog altijd ga ik in Arnhem naar de garage, terwijl ik in Amsterdam woon. Voorheen ging ik naar Oosterbeek om mamsje op te zoeken, maar na haar overlijden heb ik er nog niet aan gedacht in Amsterdam een garage te zoeken.
De eerste kilometers gaan op geheugen. De paadjes, straten en richting uit mijn jeugd. Met z’n allen op de fiets naar Rheden via Velp en Kasteel Biljoen. Ik rijd op de automatische piloot en kijk om me heen. Alles komt binnen. De schoonheid van de omgeving, het groen van gras, graan en blad en ik voel de glimlach op mijn gezicht komen.
Op de grens tussen Velp en Roosendaal fiets ik een zandpad in. Eerst lang de velden, maar de bosrand, parallel aan de weg, begroet me met de kenmerkende donkere lach en de bomen die hoog en hoger rijzen. Het is de Veluwe zoom en de Posbank erachter. Ik herinner me ineens de “zandverstuiving” (het Rozendaalse veld) en de Emma piramide.
Ik heb geen fiets doel vandaag. Waarschijnlijk rijd ik naar het bezoekerscentrum om een vignet te halen. De benen voelen goed. De felle klimmetjes met veel wortels zijn uitdagend genoeg. Omlaag is relaxed, met af en toe een verassing. Op en top in mijn element.
Inderdaad kom ik op een pad waarvan ik weet dat het naar het bezoekerscentrum leidt. Het is rustig, op deze dag met de lucht die zwanger is van zware buien, enorme wolken en af en toe een zonnetje. Het is fantastisch fiets weer. Ik fiets op paadjes en paden die duidelijk zichtbaar zijn, off-camber en met prachtige uitzichten. Wel 5 of 6 keer word ik verrast door schoonheid. De korte technische draai, of een smal pad. En k herken ook de ‘ oude’ MTB-route.
Een maand geleden reed ik in de buurt een deel van de nieuw aangelegde route. Een stukje noordelijker, achter het Rozendaalse veld. Bochtje, nog een bochtje, uit mijn ritme in een lijn omhoog en weer aanzetten na de korte lijn omlaag. Single track, een meter breed, geen losse tak te zien en grote wortels keurig omzeild.
Hetzelfde verhaal in Amerongen, waar ik weer een paar keer ben geweest om een locatie te vinden voor een les of een clinic. Bochtje, bochtje, remkuilen, kuip, klim van een meter breed.
Wat is de MTB-route kaart van Nederland toch oer en oersaai. En dat ervaar ik vandaag in het gevoel van de vrijheid die voor mij hoort bij het MTB’en.
Geen onvertogen woord vandaag van de mensen met hondjes die ik tegenkom. Twee, terwijl ik vol in een afdaling zit en ik in de rem ga, om hond en eigenaar met respect te benaderen. Anderen, die overduidelijk ook genieten van het bos en de energie die het geeft.
Aangelegde routes in Nederland. En allemaal dezelfde signatuur. Bochtje, bochtje, omlaag, boompje draaien en omhoog om daarna de weer bochtje links en bochtje rechts te rijden. Uitdagingen zijn zo veel mogelijk uit het pad gehaald. En de 5 of 6 wortelklimmen die ik vandaag gereden heb, die toch een beetje ervaring verlangen, vind ik niet meer in de routes. En terwijl ik mijn vignet keurig elk jaar weer haal en terwijl ik met respect voor alles en iedereen het bos in fiets, probeer ik de routes te vermijden. Ben ik verwend? Door mijn vele dagen in Frankrijk? Waarschijnlijk!
Of ik een rebel ben? Ook wel een beetje…. Een Rebel die af en toe even moet roeptoeteren. Maar vooral ben ik een MTB’ er die geniet van het bos. Ik kan heel hard gaan en net zo snel even stilstaan om te genieten. Doe dat maar es als je in zo’n route zit. Hoe dan ook…. Enjoy the Ride!