Op donderdag 24 juni zit ik op de fiets als apotheek fietskoerier. En het was warm. Veel warmer dan ik had geanticipeerd. Weinig wind en dus was ook van die kant weinig afkoeling te verwachten.
Na een paar LinkedIn bijdrages gelezen te hebben over de apotheek fietskoerier, heb ik begrepen dat het een business model is. Hoe meer pakjes een apotheek laat bezorgen, hoe goedkoper het wordt en hoe meer aandacht ze kunnen besteden aan hun klanten in de apotheek zelf. Dit bedrijf doet dat met fietskoeriers. Ik fiets dus in, of voor een business model. Op mijn eigen fiets, voor het minimum loon en met een eigen telefoon.
Klant
Op het etiket van een adres in Amsteldorp staat: “lang wachten ajb” wat betekent dat de persoon slecht ter been is. Het is een dubbele voordeur. Achter de voordeur is er een deur naar het appartement op de begane grond en een trap naar het appartement boven. Ik ben hier eerder geweest en toen heb ik een “niet thuis” briefje door de bus gedaan.
Ik wacht, de begane grond deur gaat open en er hobbelt een dame langzaam door de deur. Ze stopt; opent een hand ter hoogte van haar heup en aait met de vingers van haar andere hand over haar palm. Met haar andere hand doet ze daarna hetzelfde.
Haar gezicht en ogen heb ik nog niet gezien. Haar hoofd hangt als een poppenhoofd, op haar borst. Ze schuifelt naar de buitendeur, doet deze open en ik zeg: “goedemiddag mevrouw ik kom van de apotheek”. Na de eerste schrik, of is het ongeloof dat deze mevrouw alleen woont, doe ik net alsof ik hier dagelijks mee te maken heb.
Professioneel
Het business model verlangt dat ik binnen het uur een x-aantal pakjes lever. Dat levert een percentage op van mij als bezorger. Maar deze oude vrouw, die haar hoofd ondersteunt als ze de deur heeft opengedaan, past daar gewoon niet in.
Ze geeft wat cijfers, iets met 7 en 93 en zegt: “oh, ik ben een beetje nerveus” “ik was zo bang dat ik in slaap zou vallen en u niet zou horen….. was u hier al eerder”. “Nee mevrouw, ik kom vandaag voor het eerst en op het etiket staat dat het even kan duren voor u bij de deur bent. Maar hoe is het met u? Begrijp ik nou dat u binnenkort 93 wordt?” Ineens realiseer ik me dat ze haar geboorte data aan me doorgaf…. Het eerste dat gevraagd wordt door de apotheek – ze heeft zichzelf tot haar verjaardag en leeftijd gereduceerd.
Connectie
In korte zinnen en met een beetje horten en stoten kijkt ze me aan, met haar ogen schuin omhoog en verteld ze dat ze zo bang is iemand te missen aan de deur. Inmiddels houd ik mijn eigen hoofd schuin omlaag, zodat we op bijna dezelfde hoogte kunnen communiceren. Er gaat van alles door mijn hoofd – over de eenzaamheid van oude mensen en hoe er van hen verlangt wordt dat ze het zelf redden. Komt er bezoek voor haar? Heeft ze mensen om haar heen? En hoe kan ik de belofte doen dat ‘we’ als koeriers geduld hebben en dat het brievenbus briefje niet weer geschreven wordt? Kan ik dat in de groepsapp melden, of krijg ik dan weer de opmerking dat ik te lang bezig ben met 1 adres?
“Fuck the system” denk ik en ik doe de tas van mijn schouder en stap uit mijn koerier rol. Ik ga even het gesprek aan met deze oude dame. Dat ze zo’n last heeft van haar rug en dat ze zo snel duizelig is, door de vergroeiing van haar nek, dat het de reden is dat het allemaal zo lang duurt. Ze gaat zo dadelijk eerst maar een kopje koffie drinken van de schrik.
Potverdorie….. Hoe ga ik hier mee om? Ik wil tegen haar zeggen dat ik even met haar mee naar binnen loop, als ze dat goed vindt, maar ze is inderdaad nerveus.
Dus vraag ik of er nu op dit moment nog iets is, waarmee ik haar kan helpen? En of ze wel eens bezoek krijgt van haar familie bijvoorbeeld. En ze zegt dat ze alleen nog een broer heeft die ver weg woont, maar dat de zorg wel om de dag komt.
Ditjes, datjes, koetjes, kalfjes over kopjes koffie en dat het zo warm is….. “Gelukkig is haar hoofd nog helder, ondanks dat het zo laag hangt, maar ze wil nu wel weer gaan liggen, omdat alles zo’n pijn doet. Of ik de deur wel goed dicht doe achter haar?”
Aandacht
Ik loop terug naar mijn fiets en schrijf haar adres op. “De zorg die om de dag komt” gaat er door me heen. Om de dag? Een dame van bijna 93, die alleen woont en nog bij de tijd is. Waarom komt er niet elke dag iemand? Worden we zo oud in Nederland? Wil ik op deze manier oud worden?
Ze heeft niets gezegd over een buur die af en toe even komt. Er zitten mensen buiten en ik probeer oog contact te maken met iemand. Dit is een klein buurtje en men moet weten bij wie ik net in de deur opening heb staan praten. Er is geen interesse. En het is warm.
Ik heb haar adres. Durf ik nog een keer langs te gaan, buiten mijn rol als koerier? Ga ik de connectie aan met deze oude vrouw, die alleen is. Of daar eenzaamheid bij komt is me nog niet duidelijk geworden. Haar fysieke beperking betekent ook een beperking tot contact. Hoe heeft ze de covid periode doorstaan? Mensen met mondkapjes en nog minder aandacht. Maar aandacht en contact zijn van primair belang. Voor iedereen.
Ik maak mijn ronde af. De focus weer op het volgende adres en het verkeer. Aan het einde nog iemand die dolblij is dat ik even boven kom om haar medicijnen tot aan de deur te komen brengen.
Tot mijn stomme verbazing is mijn percentage hoog, misschien wel omdat ik de laatste tijd daar geen aandacht meer aan wil besteden. Het ging mij en gaat mij nu nog steeds om het kunnen helpen van mensen.
De dame blijft terugkomen in mijn hoofd. Ze laat me niet los. Ze heeft me geraakt, om alles wat ik in die korte tijd gezien en ervaren heb. Mijn werk dat om mensen gaat, die soms kwetsbaar zijn en die ik niet kan reduceren tot het rode lijntje als ik een minuut langer er over doe dan berekend in de app. De connectie is gemaakt.